Έχω μια κρυψώνα που την λέω λήθη.Είναι ίσως το μόνο μέρος που καταφέρνω και νεκρώνω τον χρόνο και τα συναισθήματα, ή καλύτερα,σκέτο, αισθήματα.Το συν μας τέλειωσε.
Εκεί δεν νιώθω.Το καταλαβαίνω από τα μάτια μου.Δεν ζαρώνουν οι άκρες τους όπως όταν γελάω, ούτε κρέμονται μικροί καθρέφτες.Πια.Και το αντέχω, να ξερες πόσο το αντέχω..Εκεί δεν έχει ανηφόρες κατηφόρες.Είναι όλα ευθεία και καθαρά.Ξεκάθαρα.Ο χρόνος δεν έχει ιδιότητες.Είναι ο ίδιος.Σαν να κουρδίστηκα και να περπατάω χωρίς ταυτότητα και χωρίς να ακούω Σειρήνες.Ούτε καν εσένα δεν ακούω.Και;Ούτε μ αρέσει, ούτε δεν μ αρέσει.Συμβαίνει.Το ίδιο μου το δέρμα δεν το άντεξα.Και κρύβομαι.Βαρέθηκα.Που να πρωτοδώσω εξηγήσεις..και τι να πω!Άλλο πια,τι!Περίμενα να μου φωνάξεις να βγω, αλλά με άφησες εκεί και το κανα σπίτι μου,κρυψώνα μου.Με ξέχασες.Ξέχασα κι εγώ να σου φανερωθώ..
...
Βρες ενα καθρέφτη μες στη λήθη σου και κοιτα τον εαυτό σου στα ματια. Για ωρα. Περιμενε να σου μιλήσει. Αν δεν το κάνει ξαναπροσπαθησε. Ξανα και ξανά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒρήκα καθρέφτη, τον κοίταξα στα μάτια κι αυτός με κοίταξε, μου χαμογέλασε και γύρισε βιαστικά το βλέμμα του αλλού,μην τον καταλάβω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλές φορές οταν κοιτάμε τον καθρέφτη βλέπουμε τον εαυτό μας η βλέπουμε το αντιθετο απο αυτό που φοβόμαστε. Θέλει μάλλον σκέψη, λογική, φιλοσοφία, υπομονή, αυτοκριτική για να τον κανουμε να μας μιλήσει. Μάλλον...
ΑπάντησηΔιαγραφή