κύκλος

Όσο δεν μιλάω κρατάω τους γύρω μου σε μια ευλογημένη αδράνεια, τους πλέκω τη σιγουριά ότι βρίσκομαι εκεί, ότι πάντα θα έχω δυο αυτιά για τις ζωές τους κι ένα στωικό βλέμμα που θα τους συγχωρεί και τότε ανασαίνουν-αδικαιολόγητα για μένα-βαθιά..Κι εγώ τρέφω μέσα μου ένα τέρας,ένα περίεργο πλάσμα που τρώει τα δικά μου σωθικά, από τα μάτια του βγαίνουν αδάμαστες φωτιές και στα δικά μου αφήνει να φανεί μόνο η λάμψη.Ζω δυο ζωές.Μια δική μου, μια δική του.Δεν ξέρω ποια γεννήθηκε από ποια, και ποια θα τελειώσει πρώτη την άλλη.Πριν κλείσω το φως ακούω όσα δεν είπα μέσα στη μέρα, συνομιλώ με τον δίκαιο άλλο εαυτό μου και όταν έχω αρκετό χρόνο ονειροπολώ.Την επόμενη ξημερώνει,άρα αρχίζω να αφουγκράζομαι άλλων ζωές, να παίζω μαζί τους για να τους χτίσω μονοπάτια σε ευθεία κι όταν πέφτει το σκοτάδι,έχω χάσει τα δικά μου μονοπάτια.Και είμαι μόνη μου.Με τόσο κόσμο γύρω μου κατάφερα να χάσω εμένα.
Και τώρα σκόνταψα στην ιδέα ότι ίσως και να ήθελα να γεννήσω το θύμα μου,και τρόμαξα.
Και στην ιδέα ότι γίνομαι επισκέπτης του εαυτού μου,ξύπνησα.

Ελεγεία..

...κι αμέσως οι σκέψεις έγιναν εικόνες ασυντόνιστες, θολές,άκαιρες, άλλες με πνοή κι άλλες πεθαμένες από τύχη, κάποιες σταλμένες απ τον παράδεισο κι άλλες διωγμένες κι απ την ίδια την κόλαση.Βήματα αργά σε πέτρινους φαγωμένους δρόμους και βαθειές ανάσες από λεπτά αρώματα ενός παράτερου απογεύματος που έγινα απόψε μάρτυράς του.Με κατάπιε αυτή η μέρα ή με περίμενε;Πλάνα ταινίας χωρίς θέμα,με έναν ηθοποιό-θεατή κι έναν θεατή-ηθοποιό,έναν κόσμο κομπάρσο και μουσική παιγμένη από ψηλά.Σταγόνες,μοναχά σταγόνες απ το κάθε τι που είδα και με είδε,άγγιξα κι ανέστησα, μ άγγιξε κι απόρρησα,σταγόνες που γίναν τύψεις, ανάγκη,απόσταγμα ενός εφιάλτη που σέρνεται πάνω μου και ποτίζει το λαιμό μου για να μπει μέσα μου ξανά.Ρυτίδες σε γελαστά μάτια που ξάπλωσαν στο άκουσμα του αναπάντεχου(που τελικά άντεξε κι έτσι αντέχω).Ψήγματα χαράς που δώσαν τόπο σε εκπνοές γεμάτες.Σκιές δικιές μου,μάτια που καίγαν παρακάλια πάνω από ραμμένο στόμα.Δάχτυλα μουδιασμένα να παραμυθιάζονται πως παίζουν, για να χαίρεται η καρδιά τώρα που το μυαλό(κάνει πως)κοιμάται.Και κάτι μέρες ίδιες.Ίδιες, να μην περνάνε.Και κάτι νύχτες που γλυστρήσαν σαν την άμμο στην παλάμη σου,δανεικό μου καλοκαίρι..
Στιγμές που αν μπορούσα ν αρνηθώ ,θ αρνιόμουνα(;)
Τις αφήνω εδώ.
Πόσα πια να κουβαλήσω..