Σάββατο 5 Μαρτίου 2011

κύκλος

Όσο δεν μιλάω κρατάω τους γύρω μου σε μια ευλογημένη αδράνεια, τους πλέκω τη σιγουριά ότι βρίσκομαι εκεί, ότι πάντα θα έχω δυο αυτιά για τις ζωές τους κι ένα στωικό βλέμμα που θα τους συγχωρεί και τότε ανασαίνουν-αδικαιολόγητα για μένα-βαθιά..Κι εγώ τρέφω μέσα μου ένα τέρας,ένα περίεργο πλάσμα που τρώει τα δικά μου σωθικά, από τα μάτια του βγαίνουν αδάμαστες φωτιές και στα δικά μου αφήνει να φανεί μόνο η λάμψη.Ζω δυο ζωές.Μια δική μου, μια δική του.Δεν ξέρω ποια γεννήθηκε από ποια, και ποια θα τελειώσει πρώτη την άλλη.Πριν κλείσω το φως ακούω όσα δεν είπα μέσα στη μέρα, συνομιλώ με τον δίκαιο άλλο εαυτό μου και όταν έχω αρκετό χρόνο ονειροπολώ.Την επόμενη ξημερώνει,άρα αρχίζω να αφουγκράζομαι άλλων ζωές, να παίζω μαζί τους για να τους χτίσω μονοπάτια σε ευθεία κι όταν πέφτει το σκοτάδι,έχω χάσει τα δικά μου μονοπάτια.Και είμαι μόνη μου.Με τόσο κόσμο γύρω μου κατάφερα να χάσω εμένα.
Και τώρα σκόνταψα στην ιδέα ότι ίσως και να ήθελα να γεννήσω το θύμα μου,και τρόμαξα.
Και στην ιδέα ότι γίνομαι επισκέπτης του εαυτού μου,ξύπνησα.

Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

Ελεγεία..

...κι αμέσως οι σκέψεις έγιναν εικόνες ασυντόνιστες, θολές,άκαιρες, άλλες με πνοή κι άλλες πεθαμένες από τύχη, κάποιες σταλμένες απ τον παράδεισο κι άλλες διωγμένες κι απ την ίδια την κόλαση.Βήματα αργά σε πέτρινους φαγωμένους δρόμους και βαθειές ανάσες από λεπτά αρώματα ενός παράτερου απογεύματος που έγινα απόψε μάρτυράς του.Με κατάπιε αυτή η μέρα ή με περίμενε;Πλάνα ταινίας χωρίς θέμα,με έναν ηθοποιό-θεατή κι έναν θεατή-ηθοποιό,έναν κόσμο κομπάρσο και μουσική παιγμένη από ψηλά.Σταγόνες,μοναχά σταγόνες απ το κάθε τι που είδα και με είδε,άγγιξα κι ανέστησα, μ άγγιξε κι απόρρησα,σταγόνες που γίναν τύψεις, ανάγκη,απόσταγμα ενός εφιάλτη που σέρνεται πάνω μου και ποτίζει το λαιμό μου για να μπει μέσα μου ξανά.Ρυτίδες σε γελαστά μάτια που ξάπλωσαν στο άκουσμα του αναπάντεχου(που τελικά άντεξε κι έτσι αντέχω).Ψήγματα χαράς που δώσαν τόπο σε εκπνοές γεμάτες.Σκιές δικιές μου,μάτια που καίγαν παρακάλια πάνω από ραμμένο στόμα.Δάχτυλα μουδιασμένα να παραμυθιάζονται πως παίζουν, για να χαίρεται η καρδιά τώρα που το μυαλό(κάνει πως)κοιμάται.Και κάτι μέρες ίδιες.Ίδιες, να μην περνάνε.Και κάτι νύχτες που γλυστρήσαν σαν την άμμο στην παλάμη σου,δανεικό μου καλοκαίρι..
Στιγμές που αν μπορούσα ν αρνηθώ ,θ αρνιόμουνα(;)
Τις αφήνω εδώ.
Πόσα πια να κουβαλήσω..

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

Septemvris loipon...

sto kainourio mou dwmatio..me thermokrasia na aggizei tous 7 vathmous,me ena amudro fws se mia gwnia na kourazei ki allo ta matia mou, m ena parathuro anoixto na niwthw to kruo gia na skepazomai kai na xei noima i zesti,me mousiki gnwrimi stin psuxi mou kai sta autia mou, grafw s ena rwsiko pliktrologio me latinikous xaraktires...kapws etsi me vriskeis twra..oi skepseis polles,ataktes,asugxronistes, skonismenes, kainouries, skepseis!
pali me ton xrono ta xw..katantaei varetos kapoies fores.molis koitaxa to imerologio.pali septemvris.ton exw xanaperasei etsi.Toso provlepsimos, pou me kanei kai xamogelaw kathe fora, les kai einai filos mou kai katalava pali to sunomotiko tou vlemma...perierga pragmata...pali ta idia..sto mesodiastima, katalava oti ki autos gelaei mazi mou...giati exw pei, ki exw pei , ki exw pei...alla egw den mporw na epalitheusw ton eauto mou.mono autos mporei.isws kai na me diapseusei, alla tha to kanei.den xerw ti stin euxi einai...na nai kathreftis?egw koitaw auton i autos koitaei emena?na thelei na me dei me rutides kai leuka tsouloufia na skuvoun sta matia mou?tetoia turania?as einai, ki egw to thelw.to gelio pantws to akouw...sarkastiko, diaperastiko, diestrameno gelio,t akous pou laxtaraei apo tin euxaristisi...diko mou i diko tou?egw ton xarazw i autos xarazei emena?den to vgazw to erwtimatiko apo kei.den thelw.tetoia deuterolepta avevaiotitas kai pseutoadrenalinis se lutrwnoun tis wres pou xupnas idrwmenos s ena krevati pou den exei mathei akoma tous efialtes sou.
ki auto to pliktrologio....kathe lexi mou tin vastoun kokkines mikres telitses...oute ki esu katalavaineis..
arketa..
ekleisa kai to parathuro...
kalinuxta

Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

Επέτειος

Έφερα τη ζωή μου ως εδώ
στο σημάδι ετούτο που παλεύει
πάντα κοντά στη θάλασσα
νιάτα στα βράχια επάνω, στήθος
Με στήθος προς τον άνεμο
Που να πηγαίνει ένας άνθρωπος
Που δεν είναι άλλο απο άνθρωπος

Λογαριάζοντας με τις δροσιές τις πράσινες
Στιγμές του, με νερά τα οράματα
Της ακοής του, με φτερά τις τύψεις του
Α! Ζωή
Παιδιού που γίνεται άντρας
Πάντα κοντά στην θάλασσα όταν ο ήλιος
Τον μαθαίνει ν ανασαίνει κατα εκεί που σβήνεται
Η σκιά ενός γλάρου

έφερα την ζωή μου ως εδώ
Άσπρο μέτρημα μελανό άθροισμα
Λίγα δέντρα και λίγα
Βρεγμένα χαλίκια
Δάχτυλα ελαφρά για να χαιδέψουν ένα μέτωπο
Ποιό μέτωπο
Κλάψαν ολη νύχτα οι προσδοκίες και δεν είναι πια
Κανείς δεν είναι
Ν ακουστεί ένα βημα ελεύθερο
Ν ανατειλει μια φωνή ξεκούραστη
Στο μουράγιο οι μνήμες να παφλάσουν γράφοντας
Όνομα πιο γλαυκό μες στον ορίζοντα τους
Λίγα χρόνια λίγα κύματα
Κωπηλασία ευαίσθητη
Στους όρμους γύρω απο την αγάπη

Έφερα την ζωή μου ως εδώ
Χαρακιά πικρή στην άμμο που θα σβήσει
όποιος είδε δύο μάτια ν αγγίζουν τη σιωπή του
Κι έσμιξε τη λιακάδα τους κλείνοντας χίλιους κόσμους
Ας θυμίσει το αίμα του στους άλλους ήλιους
Πιο κοντά στο φως
Υπάρχει ένα χαμόγελο που πληρώνει τη φλόγα
Μα εδώ στο ανήξερο τοπίο που χάνεται
Σε μια θάλασσα ανοιχτή κι ανέλεη
Μαδα η επιτυχία
Στρόβιλοι φτερών
Και στιγμών που δέθηκαν στο χώμα
χώμα σκληρό κάτω πο τ ανυπόμονα
Πέλματα, χώμα καμώμενο για ιλιγγο
Ηφαίστιο νεκρό

Έφερα την ζωη μου ως εδώ
Πέτρα ταμένη στο υγρό μου στοιχείο
Πιο πέρα απο τα νησιά
Πιο χαμηλά απο το κύμα
Γειτονιά στις άγκυρες
όταν περνάν καρίνες σκίζοντας με πάθος
ένα καινούργιο εμπόδιο και το νικάνε
και μόλα τα δελφίνια της αυγής η ελπίδα
Κέρδος του ήλιου σε μη ανθρώπινη καρδιά
Τα δίχτυα της αμφιβολίας τραβάνε
Μια μορφή απο αλάτι
λαξεμένη με κόπο
Αδιάφορη άσπρη
Που να γυρνάει προς το πέλαγος τα κενά των ματιών της
Στηρίζοντας το άπειρο

Οδυσσέας Ελύτης

Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010



Σε ξέχασα ...
Δεν προλαβαίνω.
Ο χρόνος με σκουντάει δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο.
Ζω.Μέσα στις νότες μου, ακούω τις παύσεις-μικρές ανάσες-,βλέπω εικόνες από άλλων μάτια,νιώθω μέσα από αποστάγματα παλιών εποχών που άλλοι νιώσανε πριν από μένα.Κι εγώ μετριάζω συναισθηματισμούς και βάζω φράχτη στους καταρράκτες μου.Δεν είναι κακό.Είναι κάτι καινούριο.Τώρα το μαθαίνω.Και μαθαίνω να το αγαπώ γιατί κι αυτό είναι ωραίο.Μαθαίνω την απλότητα, την διήγηση χωρίς έντεχνους μιμητισμούς, απογυμνωμένες μελωδίες που ανασαίνουν και μόνες τους.Αφοσίωση.Το κεφάλι σκυμμένο σε ξύλινα ασπρόμαυρα πλήκτρα.Με έχουν μάθει.Τα ακουμπάω ώρες ολόκληρες και πάνω σ αυτά αλλάζουν οι δείκτες του ρολογιού μου.
Μουσική στ αυτιά μου.Ηρεμία μέσα μου.Αυτό.Μόνο ηρεμία.
Πατάω στην προσπάθεια να σπάσω καθρέφτες και να φτάσει κι αλλού η δική μου μουσική.Δανεικά δική μου.Τι επίπονη διαδικασία, πόσος χρόνος μπροστά από λευκά φύλλα με μαύρα σύμβολα που ζητούν να τα αποκωδικοποιήσεις..και δεν υπάρχει ένας σωστός συνδυασμός..Κι εκεί είναι η μαγεία ολόκληρη,ικανή να σε κάνει να σκάσεις χαμόγελο όταν το σώμα σου πονάει ολόκληρο.
Ποια Ιθάκη?Ούτε καν ξέρω πως λένε εκεί που θα με βγάλει.Με τι απώλειες,με τι κέρδη..δεν ξέρω..
Εδώ είναι το ταξίδι..