Όσο δεν μιλάω κρατάω τους γύρω μου σε μια ευλογημένη αδράνεια, τους πλέκω τη σιγουριά ότι βρίσκομαι εκεί, ότι πάντα θα έχω δυο αυτιά για τις ζωές τους κι ένα στωικό βλέμμα που θα τους συγχωρεί και τότε ανασαίνουν-αδικαιολόγητα για μένα-βαθιά..Κι εγώ τρέφω μέσα μου ένα τέρας,ένα περίεργο πλάσμα που τρώει τα δικά μου σωθικά, από τα μάτια του βγαίνουν αδάμαστες φωτιές και στα δικά μου αφήνει να φανεί μόνο η λάμψη.Ζω δυο ζωές.Μια δική μου, μια δική του.Δεν ξέρω ποια γεννήθηκε από ποια, και ποια θα τελειώσει πρώτη την άλλη.Πριν κλείσω το φως ακούω όσα δεν είπα μέσα στη μέρα, συνομιλώ με τον δίκαιο άλλο εαυτό μου και όταν έχω αρκετό χρόνο ονειροπολώ.Την επόμενη ξημερώνει,άρα αρχίζω να αφουγκράζομαι άλλων ζωές, να παίζω μαζί τους για να τους χτίσω μονοπάτια σε ευθεία κι όταν πέφτει το σκοτάδι,έχω χάσει τα δικά μου μονοπάτια.Και είμαι μόνη μου.Με τόσο κόσμο γύρω μου κατάφερα να χάσω εμένα.
Και τώρα σκόνταψα στην ιδέα ότι ίσως και να ήθελα να γεννήσω το θύμα μου,και τρόμαξα.
Και στην ιδέα ότι γίνομαι επισκέπτης του εαυτού μου,ξύπνησα.
