Έχω μια κρυψώνα που την λέω λήθη.Είναι ίσως το μόνο μέρος που καταφέρνω και νεκρώνω τον χρόνο και τα συναισθήματα, ή καλύτερα,σκέτο, αισθήματα.Το συν μας τέλειωσε.
Εκεί δεν νιώθω.Το καταλαβαίνω από τα μάτια μου.Δεν ζαρώνουν οι άκρες τους όπως όταν γελάω, ούτε κρέμονται μικροί καθρέφτες.Πια.Και το αντέχω, να ξερες πόσο το αντέχω..Εκεί δεν έχει ανηφόρες κατηφόρες.Είναι όλα ευθεία και καθαρά.Ξεκάθαρα.Ο χρόνος δεν έχει ιδιότητες.Είναι ο ίδιος.Σαν να κουρδίστηκα και να περπατάω χωρίς ταυτότητα και χωρίς να ακούω Σειρήνες.Ούτε καν εσένα δεν ακούω.Και;Ούτε μ αρέσει, ούτε δεν μ αρέσει.Συμβαίνει.Το ίδιο μου το δέρμα δεν το άντεξα.Και κρύβομαι.Βαρέθηκα.Που να πρωτοδώσω εξηγήσεις..και τι να πω!Άλλο πια,τι!Περίμενα να μου φωνάξεις να βγω, αλλά με άφησες εκεί και το κανα σπίτι μου,κρυψώνα μου.Με ξέχασες.Ξέχασα κι εγώ να σου φανερωθώ..


...