Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

Septemvris loipon...

sto kainourio mou dwmatio..me thermokrasia na aggizei tous 7 vathmous,me ena amudro fws se mia gwnia na kourazei ki allo ta matia mou, m ena parathuro anoixto na niwthw to kruo gia na skepazomai kai na xei noima i zesti,me mousiki gnwrimi stin psuxi mou kai sta autia mou, grafw s ena rwsiko pliktrologio me latinikous xaraktires...kapws etsi me vriskeis twra..oi skepseis polles,ataktes,asugxronistes, skonismenes, kainouries, skepseis!
pali me ton xrono ta xw..katantaei varetos kapoies fores.molis koitaxa to imerologio.pali septemvris.ton exw xanaperasei etsi.Toso provlepsimos, pou me kanei kai xamogelaw kathe fora, les kai einai filos mou kai katalava pali to sunomotiko tou vlemma...perierga pragmata...pali ta idia..sto mesodiastima, katalava oti ki autos gelaei mazi mou...giati exw pei, ki exw pei , ki exw pei...alla egw den mporw na epalitheusw ton eauto mou.mono autos mporei.isws kai na me diapseusei, alla tha to kanei.den xerw ti stin euxi einai...na nai kathreftis?egw koitaw auton i autos koitaei emena?na thelei na me dei me rutides kai leuka tsouloufia na skuvoun sta matia mou?tetoia turania?as einai, ki egw to thelw.to gelio pantws to akouw...sarkastiko, diaperastiko, diestrameno gelio,t akous pou laxtaraei apo tin euxaristisi...diko mou i diko tou?egw ton xarazw i autos xarazei emena?den to vgazw to erwtimatiko apo kei.den thelw.tetoia deuterolepta avevaiotitas kai pseutoadrenalinis se lutrwnoun tis wres pou xupnas idrwmenos s ena krevati pou den exei mathei akoma tous efialtes sou.
ki auto to pliktrologio....kathe lexi mou tin vastoun kokkines mikres telitses...oute ki esu katalavaineis..
arketa..
ekleisa kai to parathuro...
kalinuxta

Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

Επέτειος

Έφερα τη ζωή μου ως εδώ
στο σημάδι ετούτο που παλεύει
πάντα κοντά στη θάλασσα
νιάτα στα βράχια επάνω, στήθος
Με στήθος προς τον άνεμο
Που να πηγαίνει ένας άνθρωπος
Που δεν είναι άλλο απο άνθρωπος

Λογαριάζοντας με τις δροσιές τις πράσινες
Στιγμές του, με νερά τα οράματα
Της ακοής του, με φτερά τις τύψεις του
Α! Ζωή
Παιδιού που γίνεται άντρας
Πάντα κοντά στην θάλασσα όταν ο ήλιος
Τον μαθαίνει ν ανασαίνει κατα εκεί που σβήνεται
Η σκιά ενός γλάρου

έφερα την ζωή μου ως εδώ
Άσπρο μέτρημα μελανό άθροισμα
Λίγα δέντρα και λίγα
Βρεγμένα χαλίκια
Δάχτυλα ελαφρά για να χαιδέψουν ένα μέτωπο
Ποιό μέτωπο
Κλάψαν ολη νύχτα οι προσδοκίες και δεν είναι πια
Κανείς δεν είναι
Ν ακουστεί ένα βημα ελεύθερο
Ν ανατειλει μια φωνή ξεκούραστη
Στο μουράγιο οι μνήμες να παφλάσουν γράφοντας
Όνομα πιο γλαυκό μες στον ορίζοντα τους
Λίγα χρόνια λίγα κύματα
Κωπηλασία ευαίσθητη
Στους όρμους γύρω απο την αγάπη

Έφερα την ζωή μου ως εδώ
Χαρακιά πικρή στην άμμο που θα σβήσει
όποιος είδε δύο μάτια ν αγγίζουν τη σιωπή του
Κι έσμιξε τη λιακάδα τους κλείνοντας χίλιους κόσμους
Ας θυμίσει το αίμα του στους άλλους ήλιους
Πιο κοντά στο φως
Υπάρχει ένα χαμόγελο που πληρώνει τη φλόγα
Μα εδώ στο ανήξερο τοπίο που χάνεται
Σε μια θάλασσα ανοιχτή κι ανέλεη
Μαδα η επιτυχία
Στρόβιλοι φτερών
Και στιγμών που δέθηκαν στο χώμα
χώμα σκληρό κάτω πο τ ανυπόμονα
Πέλματα, χώμα καμώμενο για ιλιγγο
Ηφαίστιο νεκρό

Έφερα την ζωη μου ως εδώ
Πέτρα ταμένη στο υγρό μου στοιχείο
Πιο πέρα απο τα νησιά
Πιο χαμηλά απο το κύμα
Γειτονιά στις άγκυρες
όταν περνάν καρίνες σκίζοντας με πάθος
ένα καινούργιο εμπόδιο και το νικάνε
και μόλα τα δελφίνια της αυγής η ελπίδα
Κέρδος του ήλιου σε μη ανθρώπινη καρδιά
Τα δίχτυα της αμφιβολίας τραβάνε
Μια μορφή απο αλάτι
λαξεμένη με κόπο
Αδιάφορη άσπρη
Που να γυρνάει προς το πέλαγος τα κενά των ματιών της
Στηρίζοντας το άπειρο

Οδυσσέας Ελύτης

Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010



Σε ξέχασα ...
Δεν προλαβαίνω.
Ο χρόνος με σκουντάει δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο.
Ζω.Μέσα στις νότες μου, ακούω τις παύσεις-μικρές ανάσες-,βλέπω εικόνες από άλλων μάτια,νιώθω μέσα από αποστάγματα παλιών εποχών που άλλοι νιώσανε πριν από μένα.Κι εγώ μετριάζω συναισθηματισμούς και βάζω φράχτη στους καταρράκτες μου.Δεν είναι κακό.Είναι κάτι καινούριο.Τώρα το μαθαίνω.Και μαθαίνω να το αγαπώ γιατί κι αυτό είναι ωραίο.Μαθαίνω την απλότητα, την διήγηση χωρίς έντεχνους μιμητισμούς, απογυμνωμένες μελωδίες που ανασαίνουν και μόνες τους.Αφοσίωση.Το κεφάλι σκυμμένο σε ξύλινα ασπρόμαυρα πλήκτρα.Με έχουν μάθει.Τα ακουμπάω ώρες ολόκληρες και πάνω σ αυτά αλλάζουν οι δείκτες του ρολογιού μου.
Μουσική στ αυτιά μου.Ηρεμία μέσα μου.Αυτό.Μόνο ηρεμία.
Πατάω στην προσπάθεια να σπάσω καθρέφτες και να φτάσει κι αλλού η δική μου μουσική.Δανεικά δική μου.Τι επίπονη διαδικασία, πόσος χρόνος μπροστά από λευκά φύλλα με μαύρα σύμβολα που ζητούν να τα αποκωδικοποιήσεις..και δεν υπάρχει ένας σωστός συνδυασμός..Κι εκεί είναι η μαγεία ολόκληρη,ικανή να σε κάνει να σκάσεις χαμόγελο όταν το σώμα σου πονάει ολόκληρο.
Ποια Ιθάκη?Ούτε καν ξέρω πως λένε εκεί που θα με βγάλει.Με τι απώλειες,με τι κέρδη..δεν ξέρω..
Εδώ είναι το ταξίδι..

Τρίτη 27 Απριλίου 2010




Έχω μια κρυψώνα που την λέω λήθη.Είναι ίσως το μόνο μέρος που καταφέρνω και νεκρώνω τον χρόνο και τα συναισθήματα, ή καλύτερα,σκέτο, αισθήματα.Το συν μας τέλειωσε.
Εκεί δεν νιώθω.Το καταλαβαίνω από τα μάτια μου.Δεν ζαρώνουν οι άκρες τους όπως όταν γελάω, ούτε κρέμονται μικροί καθρέφτες.Πια.Και το αντέχω, να ξερες πόσο το αντέχω..Εκεί δεν έχει ανηφόρες κατηφόρες.Είναι όλα ευθεία και καθαρά.Ξεκάθαρα.Ο χρόνος δεν έχει ιδιότητες.Είναι ο ίδιος.Σαν να κουρδίστηκα και να περπατάω χωρίς ταυτότητα και χωρίς να ακούω Σειρήνες.Ούτε καν εσένα δεν ακούω.Και;Ούτε μ αρέσει, ούτε δεν μ αρέσει.Συμβαίνει.Το ίδιο μου το δέρμα δεν το άντεξα.Και κρύβομαι.Βαρέθηκα.Που να πρωτοδώσω εξηγήσεις..και τι να πω!Άλλο πια,τι!Περίμενα να μου φωνάξεις να βγω, αλλά με άφησες εκεί και το κανα σπίτι μου,κρυψώνα μου.Με ξέχασες.Ξέχασα κι εγώ να σου φανερωθώ..


...

Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

Παράκρουση υπό του σκότους


Τα καλά μου έβαλα κι έκατσα να γράψω
ό,τι πετυχημένο θαρρώ πως τέτοια ώρα μου 'ρθει.
Τι για παρελθόν μίλησα τι για ερωτικές σειρήνες,
τι πήγα και σκέφτηκα για να χω κάτι να ασχολούμαι!
Γράφω ενα κατεβατό, προσπαθώ να κλάψω ο αναγνώστης,
επίκληση στις τύψεις έκανα κι αυτές του κάκου να κοιμούνται!
Είπα να βάψω μαύρο κατράμι το παρόν και πίσω να γυρίσω,
σε κάτι λέξεις να πιαστώ μήπως με συγκινήσω.
Να δείς ωραία που τα 'λεγα, να σβήνω και να γράφω,
να τσακώνομαι με μένα για το τι θα πρωτογράψω!
Το παρελθόν δεν μου 'κατσε, στο τώρα πήγα, αλλά κι αυτό
την ίδια τύχη το 'βρε και δώσ' του διαγραφή!
Ήθελα με το ζόρι το δάκρυ μου να στάξω,
απόψε μου 'ρθε έμπνευση, αλλά γι άλλους εγώ δεν γράφω.
Το χέρι μου με πήγαινε μα η καρδιά τσινούσε,
σβήνω και γράφω ώρα πια,χαΪρι εγώ δεν βρήκα.
Δυο ώρες τώρα προσπαθώ, συναισθηματισμούς να δείξω,
κάπου τα ξέχασα αυτά, απόψε δεν τα βρίσκω.
Και ξαναρχίζω για ύστατη φορά,το πρώην κατεβατό διαβάζω,
και κάπου στις τρεις το χάραμα ο στόχος επετεύχθη.
Με μιας τότε κατάλαβα τη σημασία απ' όλο αυτό
δεν έγινε τυχαία, είχε κι αυτό σκοπό.
Είδα του ρολογιού του δείκτες με του ματιού την άκρη
κι είπα ο οίστρος φέρνει γράψιμο κι η νύστα φέρνει δάκρυ.

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

Συνάντηση

"...Ώρες ώρες κάνεις κάτι συναντήσεις στη ζωή σου που δεν ξέρεις πραγματικά τι ήταν καλύτερο να ευχηθείς...να είχε συμβεί νωρίτερα ή ποτέ;Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να την δω ποτέ μου.Είχα ακούσει γι αυτήν , και να που ήρθαμε βλέμμα με βλέμμα.Ήταν τρομαγμένη κάπως, μιλούσε γρήγορα και η αλήθεια είναι ότι μου έλεγε πολλά πράγματα μαζί και δεν ήξερα πού να την πρωτοσταματήσω.Μου είπε πως πνίγονταν, πως ήθελε να βρει αφορμή να κλέψει όσα δεν την άφησα να πάρει και μου ζητούσε ευθύνες για λόγια που είχα πει, μα πιο πολύ μου θύμωσε για όσα δεν την άφηνα να πει.Της ζήτησα συγγνώμη αλλά τα δάκρυά της καίγανε τα δικά μου μάτια κι έτσι δεν της ξαναζήτησα.Μου είπε πως θέλει να πετάξει το χάρτη που είχα σχεδιάσει για εκείνη γιατί όλα τα μονοπάτια οδηγούν σε αυλές ξένων και της εξήγησα ότι δεν έχω άλλον κι εγώ.Μου είπε ευχαριστώ για τους ανθρώπους που τις είχα γνωρίσει και μου εξoμολογήθηκε πως κάθε ένας από αυτούς την μάθαινε και κάτι διαφορετικό.Αλλά δεν θα μου συγχωρήσει, μου είπε, το ότι την έμαθα να συγχωρεί τα πάντα.Μετά έκλαψε γιατί θυμήθηκε ότι έχει περάσει και όμορφες στιγμές και που και γι αυτές εγώ θα φταίω!Εκεί θυμάμαι να σκάει κι ένα χαμόγελο και χάρηκα κι εγώ.Τη ρώτησα αν θέλει να την βοηθήσω σε κάτι και μου είπε πως είναι αργά πια, ό,τι ήταν να γίνει πήρε τη μορφή του και δεν θα ήθελε να επέμβω.Ύστερα την ρώτησα πως ήταν και μου είπε<<τώρα καλά, τώρα που σε είδα και σου τα 'πα είμαι καλά.Ξαλάφρωσα.Εσύ συνέχισε από εκεί που με βρήκες, κράτα την κάθε λέξη μου και μην βαδίσεις ποτέ στα μονοπάτια που έδειξες σε μένα,εσύ προχώρα και όταν κοιτάξεις πίσω σου θα δεις το μονοπάτι σου να σε ακολουθεί.Κάποια στιγμή θα βρεις τη θάλασσά σου.Κολύμπα και μη σε νοιάζει.Ήδη έχεις σωθεί. >>.Έτσι μου είπε,με κοίταξε έντονα κι εξαφανίστηκε κι εγώ ορκίστηκα να μην ξανακοιτάξω σε καθρέφτη."

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

το όνειρο

Ήμουν εγώ, πολλοί άλλοι, μια θάλασσα,ένα καταπράσινο κομμάτι γης, ένα σπίτι ξύλινο παλιό διώροφο, μια σκάλα στενή, κάτι γνωστοί από το δικό μου σήμερα, κι εκείνος.Το πρόσωπό του δεν μου θύμιζε τίποτα, ώστε να υποθέσω ότι τον ξέρω ήδη. Aπλά μπλέχτηκε στην ιστορία αυτό το βράδυ..
Εμείς οι δυο, λέει, ήμασταν φίλοι από μικρά παιδιά. Αυτός πάντα έμενε σ εκείνο το σπίτι.Ήταν παλιό,το ξύλο του μύριζε αρμύρα και ήταν δέκα βήματα απ τη θάλασσα.Από την πόρτα της κουζίνας ξεκινούσε μια σκάλα στενή, παλιά και αν την κατέβαινες σε έβγαζε σ ένα μικρό μπαλκονάκι μακρόστενο στον κάτω όροφο, όπου εκεί άρεσε σ εκείνον να κάθεται αμίλητος και να κοιτά μπροστά του τη θάλασσα.Η θάλασσα ήταν πάντα εκεί, ίδια, τα χρώματα άλλαζαν μόνο μέσα στις ώρες.Το σπίτι πάντα εκεί, σπίτι του και δικό μου σπίτι τα καλοκαίρια μόνο.
Κάθε καλοκαίρι πηγαίναμε με τους δικούς μου και μας φιλοξενούσαν.Θυμάμαι τους μεγάλους να μιλάνε κι εγώ να τον ψάχνω.Κατέβηκα τη σκάλα και τον βρήκα να χαζεύει μπροστά του.Πλησίασα.Κάθισα δίπλα του και δεν ανταλλάξαμε κουβέντα, αλλά είμαι τόσο σίγουρη ότι μιλούσαμε...Γύρισε,με κοίταξε..Ακολούθησε μια βουβή συνομιλία μέσα από την οποία εξωμολογηθήκαμε ότι τόσα χρόνια και οι δυο ζούμε μόνο για τα καλοκαίρια μας.Εκείνη την ώρα αισθανόμουν τόσο δυνατά συναισθήματα, που ακόμα τα φέρνω στη μνήμη μου και με ταράζουν.Δεν άκουσα δευτερόλεπτο τον ήχο της φωνής του κι ήταν σαν να μου εξηγούσε τα πάντα με λεπτομέριες..Μετά θυμάμαι ότι με πήρε από το χέρι κι αρχίσαμε να πηγαίνουμε προς τη θάλασσα. Τα πόδια μας μας έβαλαν μέσα στα νερά.Μπροστά μας ο ορίζοντας, αριστερά μας ένα κομμάτι γης, μέσα στη θάλασσα, σαν επίγειος μικρός παράδεισος και δεξιά μας πλήθος από ξένους που χαίρονταν τις διακοπές τους.Κολυμπήσαμε πίσω από τον μικρό παράδεισο.Τώρα θυμάμαι μόνο τον ήχο από τα κύματα, ένα ρίγος στην ραχοκοκαλιά, το έντονο βλέμμα του που μου έσκιζε το παρελθόν, και ένα κλειστό στόμα.Τ αφήσαμε όλα πίσω.Δεν γύρισα να κοιτάξω τίποτα.Δεν μ ένοιαζε.Κανένα φιλί, κανένα άγγιγμα.Τίποτα.Κι όμως εγώ πιστεύω πως αν υπάρχει αγνός έρωτας, έτσι θά ναι.Και χάρηκα-ξύπνησα από χαρά και έμεινα ώρα με τα μάτια κλειστά μήπως παρατείνω τη χαρά μου- που τον γνώρισα.Από έναν γνωστό του ονείρου μου, χτες το βράδυ.

Κι αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι στο ξύπνιο μου ακροβατώ ανάμεσα στον ιδεαλισμό και στον ορθολογισμό.Το καλό είναι ότι μπορώ φανατικά να υποστηρίξω αυτό που λέω.Το κακό είναι ότι κάθε φορά εκείνο αλλάζει!

Η διήγησή μου μοιάζει τόσο απλή, την ξαναδιαβάζω και πάλι δεν βρίσκω διαφορές από το γράψιμο ενός δεκάχρονου.Μα μπορώ να τα γράψω όλα από την αρχή και να χρησιμοποιήσω ένα σωρό λόγια επίθετα και εκφράσεις που σου γαργαλάνε τη σκέψη, αλλά ειλικρινά θα λερώσω το όνειρο...Μπορεί να μην έχεις καταλάβει το παραμικρό από αυτά που είδα εγώ....Κράτα μόνο ένα ερώτημά μου: Πρέπει να ονειρεύομαι για να βρίσκω την αλήθεια?Κοίτα, επιστημονικά τα όνειρα είναι τα θέλω και τα είναι της καθημερινότητάς μας που παίρνουν μορφές περίεργες ώστε να μην μοιάζουν σε τίποτα γνωστά, τα ζεις όλα τόσα έντονα για δευτερόλεπτα και ξυπνάς ωραία το πρωί για να μοιραστείς μια άλλη αλήθεια με τους γύρω σου, ναι,αυτή που έχετε συμφωνήσει να μοιράζεστε.
Και που καταλήγω?Αν ξαφνικά τα όνειρα πραγματοποιούνταν, αν δηλαδή πέφταν οι μάσκες οι δικές μου, οι δικές σου, δύο πράγματα θα συνέβαιναν: ή θα ζούσαμε την απόλυτη ευτυχία, ή θα σπέρναμε τη δυστυχία.Σκέψου το.
Και τι θεωρώ εγώ αλήθεια, τι εσύ, άστο κ αυτό......Α.... γι αυτό συμφωνήσαμε όλοι σε κάτι κανόνες τρίτους, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις!Εκεί λες να βρίσκεται και η ηθική?Αστο κ αυτό..

Είχα δεν είχα....πάλι αδιέξοδο..Ένα όνειρο είπα να γράψω μην το ξεχάσω και βρέθηκα να παλεύω με μπερδεμένα νήματα.Και τι κατάλαβα?Μπήκα κι εγώ μέσα τους.Α, και μην με βγάλετε.Δεν πρέπει.