..Νιώθω σαν να κάθομαι στη γη με τα πόδια μαζεμένα και το κεφάλι στραμμένο προς τα πάνω, να βλέπω έναν βράχο να έρχεται κατευθείαν να με καρφώσει, εγώ να τον κοιτάω επίμονα, να με κοιτάει κι εκείνος,αλλά εγώ να μην κάνω τον κόπο να κουνηθώ. Θέλω να βιώσω μερικά δευτερόλεπτα πανικού, να με λούσει κρύος ιδρώτας για λίγο, και σε χρόνο εκπνοής να φύγω από τον δρόμο του. Το θέμα είναι ότι εγώ στέλνω τον βράχο.Αλλά δεν είναι οτι παίρνω ρίσκο.Είμαι σίγουρη ότι θα φύγω την τελευταία στιγμή και θα σωθώ.Στέκομαι μόνο και μόνο για εκείνες τις στιγμές που περιμένω τον βράχο να έρθει, που θα νιώσω την καρδιά μου να θέλει να φύγει έξω από εμένα, τα μάτια μου δεν θα ανοιγοκλείνουν, το στομάχι μου θα έχει δεθεί κόμπος κι εγώ θα δείχνω η πιο ήρεμη στον κόσμο...!
Το άλλο θέμα είναι ότι τα δευτερόλεπτα αυτά κρατάνε μέρες τώρα....πολλά δευτερόλεπτα.....Η καρδιά μου έχει συνηθίσει σ έναν περίεργο ρυθμό που δεν ελέγχω, τα μάτια μου έχουν ξεχάσει πως κλείνουν, τα πόδια μου έχουν καρφωθεί και για πρώτη φορά θέλω να φύγω νωρίτερα.Και για πρώτη φορά είμαι ανίκανη να φύγω!!Τρομάζω..Αργεί πολύ να πλησιάσει, αλλά το νιώθω από πάνω μου!Σαν κακός εφιάλτης!Θέλω να ουρλιάξω!Φοβάμαι..Αλλά και πάλι το νιώθω, κάτι θα γίνει και θα σωθώ, αλλά περιμένω κι εκείνο το τελευταίο δέκατο του δευτερολέπτου, ν ακούσω με σιγουριά ότι με πλησιάζει και μετά θα κάνω μια κίνηση, με μια λαχτάρα και με μια ικανοποίηση που δεν ανταλλάσσεται με τίποτα,δεν βρίσκω λέξεις να σου πώ για εκείνη τη στιγμή!, θα βρίσκομαι να κοιτάζω έναν βράχο δίπλα μου και θ αρχίσω να τρέχω από χαρά να βρώ καινούρια όρια και να ρίξω απ την αρχή άλλους βράχους για να τους ξεφεύγω..
Πάντα...ακροβατώντας σε κάτι τελευταίο και σε κάτι καινούριο, στο αβέβαιο και στο σίγουρο(μ αυτή τη σειρά), στον πόνο και στη λύτρωση...πάντα... ..κι αυτό είναι που με ζει και με πεθαίνει.
