Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009

από τον Γιόχαν για τον Γιόχαν που έχεις μέσα σου...

...Μα αγαπιούνται και οι δύο, απλά η καθημερινότητα είναι η ομίχλη στη σχέση τους.Αλλά κανένας δεν φυσάει για να διαλυθεί το ημίφως. Ας δουν τον ήλιο, ή και το σκοτάδι.Το χειρότερο είναι που δεν διακρίνουν τη διαφορά..Αυτή νομίζει πως προσπαθεί, δεν θέλει να ακούσει ότι η φθορά της χτυπά την πόρτα και σφυρίζει ήσυχη και πιθανόν ευτυχισμένη κοιτώντας το άλλο της μισό. Αυτός, ασπίδα που αποκρούει πάντα τα ερωτηματικά, δεν θέλει να δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα ήδη γνωστά, καλύπτει όμορφα τις ρυτίδες στη σχέση του και η αδιαφορία του τις σκάβει ακόμα πιο βαθειά. Παράπονα που δεν ακούστηκαν ποτέ, σκέψεις που έμειναν καλά κλειδωμένες, χαμόγελα που ζωγραφίστηκαν επίτηδες για να μην χρειαστεί να εξηγήσει κανείς την απόγνωση και την απορία.Είναι φυσικό..το χαμόγελο το βλέπεις και σε διαβεβαιώνει ότι ο άλλος είναι χαρούμενος, τι να ρωτήσεις?Όλα καλά.Ενώ το θολό βλέμμα, τα σιδερωμένα χείλη, ποιος να μπει στον κόπο να τα σχολιάσει, να τα σκαλίσει και να δει πίσω τους...Εύκολα πράγματα!Κι αυτή η ίδια ανάγκη τόσα χρόνια, η ανάγκη για επιβεβαίωση που μοιάζει να έρχεται φυσιολογικότατη ύστερα από τους χρόνους της κοινής τους διαδρομής, μιας διαδρομής που στο χάρτη τους είναι δυο παράλληλοι δρόμοι κι αυτοί νομίζουν ότι περπατούν μαζί ακόμα.."Αγαπιόμαστε, έτσι δεν είναι;"-"Ναι, τι ερωτήσεις...."κι ένα καθησυχαστικό φιλί για να σφραγίσει τα χείλη μην τυχόν και ξεστομίσουν κάτι άλλο που δεν είναι σε θέση να ακούσουν.Κι οι δυο.
Κι ανοίγουν αυτά τα χείλη.Και μιλάνε σαν να τους βάλαν άλλοι τα λόγια αυτά να τα πουν, κακοί.Και πέφτουν οι μάσκες και ντύνονται αυτοί οι κακοί.Κανείς δεν αναγνωρίζει τον άλλον.Κατηγορώ παντού και καμία επιθυμία τα κατηγορώ να στραφούν αλλού, να αλλάξουν πορεία και να βρεθούν μέσα τους.Κι εκεί να μείνουν.
Και αγαπιούνται κι άλλο, πιο βαθειά, όσο είναι πια πραγματικά μακριά. Οι κουβέντες ακούστηκαν, έφυγαν, την αγάπη όμως;Τη διώχνεις πως;Με μια βρισιά, με έναν θυμό, πώς;Για πες μου κι εμένα..Αλλά ακόμα προσπαθούν να πληγώσουν και να πληγωθούν.Ψυχή και σώμα.Και όλη του η αγάπη, όλη η δύναμη που έχει αυτή η λέξη, μαζεύεται στις άκρες των δαχτύλων του και χτυπούν λάθος σώμα. Βλέπει μπροστά του τον εαυτό του, το λόγο που τώρα είναι μισοπεθαμένος, αυτήν που κάποτε πλήγωσε να στέκεται όρθια(η ψυχή της μόνο είναι σωριασμένη!) απέναντί του και δεν το αντέχει.Τη χτυπά και ξεπηδούν όλοι του οι φόβοι, ένας ένας είναι μπροστά του και τον κοροιδεύουν κι αυτός δεν βλέπει!!Δεν βλέπει!Μα δεν θυμώνεις μαζί του..τον λυπάσαι και θες να του δώσεις αγάπη.Κλαίει σαν παιδί μαλωμένο.Σαν μισότυφλος που του παίζουν παιχνίδια με την κουρτίνα και τον ρωτούν "που είναι το φως;" κι αυτός δεν ξέρει τι να πει γιατί μπερδεύεται και κλαίει συγχισμένος. Το άλλο του μισό φεύγει.Αλλά θα ξαναβρεθούν γιατί αγαπιούνται..
Πονάει η αγάπη.Με κάθε τρόπο.Είναι εκεί πραγματικά όταν σου σκίζεται η ψυχή.Είναι εγωιστική.Γιατί είμαστε κάτω, στη γη.Δεν εχουμε φτάσει την άλλη αγάπη ...και πολεμάμε με τον εγωισμό, τον κάνουμε πρώτα αχώριστο φίλο μας, προστάτη μας και μετά δεν τον αντέχουμε!Ένας φόβος, το δεδομένο, η επανάληψη σε κάνουν κάτι άλλο.Εσύ είσαι!Ό,τι και να συμβεί γύρω σου είσαι εσύ.Εσύ τα προκαλείς, εσύ τα διώχνεις.Καμιά φορά ντύνεσαι τα ρούχα κάποιου άλλου, πιο δυνατού, αλλά δεν σου κάθονται καλά και πέφτουν.Εσύ είσαι και τώρα πάλι.Μα ποιον κοροιδεύεις;Οι πράξεις ξέρουν πολύ καλά το δρόμο και θα γυρνάνε.Εγωισμός στην αγάπη, γιατί;Δεν χωρά κι εσύ προσπαθείς να τον στριμώξεις, να τον βολέψεις πάνω από αισθήματα,δίπλα από αγγίγματα...Τσάμπα χρόνο χάνεις.Ξέρω, καμιά φορά κουράζεσαι και θες να δεις κι αλλού.Να δεις.Αλλά χρωστούμενα ποτέ να μην αφήνεις.Θα έρθουν και θα σε βρούνε, το μόνο σίγουρο.Θα έχεις, και φυσικά θα έχεις, αλλά θα έχεις ξεχάσει πως απλώνουν το χέρι να τα δώσεις.Κι ο άλλος θα στο τραβάει και εκεί θα πονέσει, όχι το χέρι, αυτό δεν το νιώθεις τώρα, το μέσα σου θα πονέσει.
Μου το χουν κάνει κι εμένα και το χω κάνει κι εγώ σε άλλον , κι αυτός ο άλλος σε κάποιον άλλον.Και το ντόμινο συνεχίζει και θα συνεχίζεται.Όσο υπάρχει αγάπη εδώ κάτω αυτό θα γίνεται.Μα αυτό δεν είναι το περίεργο.Περίεργο είναι που πάντα θα ψάχνεις τρόπο να χωθείς κι εσύ σ αυτό το ντόμινο κι ας ξέρεις πως θα πέσεις και θα ρίξεις...ΖΩΗ!!..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου