εσύ τι φταίς?

Τελικά γιατί κάνεις όνειρα?Γιατί να πετάς στα σύννεφα, αφού θα έρθει μια κουβέντα και θα σε καρφώσει με τη μία στο πάτωμα..καλά δεν ήσουν εσύ εκεί πάνω?Τι θες και το φωνάζεις?Λες και οι άλλοι θα δουν με τα δικά σου μάτια?'Αλλη θέα βλέπεις εσύ, άλλη θα βλέπει ο διπλανός σου και άλλοι θα προσπαθούν να σου πουν ότι "όχι, δεν βλέπω τίποτα, που υπάρχει , τι?".
Μα εσύ τρέφεις την αυταπάτη ότι άμα το φωνάξεις θα σε καταλάβουν όλοι όσοι σ ακούνε και θα έρθουν να κάτσουν στο ίδιο σύννεφο να προσπαθήσουν να δουν με τα δικά σου μάτια και θα χαρείτε όλοι μαζί, τι ωραία!ναι, σε κάποια άλλη ζωή ίσως..Αντε και κάνεις το λάθος και το ξεστομίζεις, τι φταις να νιώθεις ένα ένα τα καρφιά να σε πονάνε στην ψυχή καθώς σου ανακοινώνουν ότι το σωστό είναι να συμβιβαστείς και να ξαναπιαστείς με τα όνειρα σου όταν θα έχεις βολευτεί, γιατί τώρα είσαι μικρή ακόμα και σε πιάνει που και που ένας παραπάνω ενθουσιασμός βρε παιδί μου..άκου τώρα...δεν ντρέπομαι λίγο...
Μα είναι δυνατόν?Και πότε είναι κατάλληλη στιγμή για σένα?Και πότε θα το σκάσεις για να πιάσεις τα άπιαστα?Πότε θα σε σπρώξει κάποιος να φύγεις με μεγαλύτερη δύναμη από αυτή πού ήδη δεν αντέχεις?Πότε θα νιώσεις ένα χτύπημα στον ώμο για να πάρεις κ άλλο θάρρος από αυτό που ήδη σε τρέφει?Πότε?Ποτέ...Υπάρχουν τα ρολόγια που παγκόσμια έχουν συνωμοτήσει υπέρ σου κι εναντίον σου και σε έχουν τοποθετήσει κάπου μέσα στο χρόνο για να μην μπερδεύεσαι.Αλλά είναι κ άλλα ρολόγια, αυτά που έχει μέσα του ο καθένας μας και όσο καλά και να ναι κουρδισμένα, όσο και οι δείκτες του δικού σου ρολογιού να συμπίπτουν ακριβέστατα με τους δείκτες του διπλανού σου(και να το χεις εξακριβώσει δυο και τρεις φορές), ποτέ δεν θα χτυπούν το ίδιο. Αλλά εγώ δεν θέλησα ποτέ να πείσω κανέναν ότι το δικό μου ρολόι χτυπάει πιο σωστά. Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιος να θέλει να με πείσει ότι εγώ κάνω λάθος. Εσύ μπορεί να έχεις πείρα , αλλά έγω δεν έχω και θέλω να αποκτήσω τη δικιά μου, πάνω σε δικά μου μονοπάτια.Ας είναι γεμάτα πέτρες. Δεν θέλω να αποκτήσω την δική σου. Δεν θέλω να μου ανήκει ούτε σαν ιστορία. Μα είναι τόσο παράλογο?Είναι άδικο.Να είσαι στην ακρούλα σου, ναι , εκεί στα σύννεφα, να μην ενοχλείς κανέναν και ξαφνικά να βρίσκεσαι στη γη, με τα πόδια στηλωμένα , τα μάτια ορθάνοιχτα , να προσπαθείς να δεχθείς και να αντικρούσεις κατηγορώ και τύψεις άλλων.Τι φταις?Ειλικρινά....τι?Και δεν είναι ότι δεν έχω επίγνωση του "όχι", του "δεν" και του "λάθος".Φυσικά και έχω..είναι οι λέξεις που με στηρίζουν όταν θέλω να δω τι υπάρχει πίσω από τους τοίχους!
Απορώ με την ευχαρίστηση που παίρνουν κάποιοι με το να βλέπουν εσένα να παίζεις τον εαυτό τους σε μια ζωή απέναντί τους.Τραγικό.Αλλά εσυ τι φταις?
Τι άλλο να πω...Δεν ξέρω.Όχι ότι θα βάλω μυαλό βέβαια...Καινούρια θέα να δω, πάλι θα το φωνάξω..μέχρι να βρεθούν τα μάτια που θα βλέπουν στα δικά μου αυτό που θα φωνάζω..
Τι στο καλό,κάποιον θα βρω.. μια γη είμαστε..