το όνειρο

Ήμουν εγώ, πολλοί άλλοι, μια θάλασσα,ένα καταπράσινο κομμάτι γης, ένα σπίτι ξύλινο παλιό διώροφο, μια σκάλα στενή, κάτι γνωστοί από το δικό μου σήμερα, κι εκείνος.Το πρόσωπό του δεν μου θύμιζε τίποτα, ώστε να υποθέσω ότι τον ξέρω ήδη. Aπλά μπλέχτηκε στην ιστορία αυτό το βράδυ..
Εμείς οι δυο, λέει, ήμασταν φίλοι από μικρά παιδιά. Αυτός πάντα έμενε σ εκείνο το σπίτι.Ήταν παλιό,το ξύλο του μύριζε αρμύρα και ήταν δέκα βήματα απ τη θάλασσα.Από την πόρτα της κουζίνας ξεκινούσε μια σκάλα στενή, παλιά και αν την κατέβαινες σε έβγαζε σ ένα μικρό μπαλκονάκι μακρόστενο στον κάτω όροφο, όπου εκεί άρεσε σ εκείνον να κάθεται αμίλητος και να κοιτά μπροστά του τη θάλασσα.Η θάλασσα ήταν πάντα εκεί, ίδια, τα χρώματα άλλαζαν μόνο μέσα στις ώρες.Το σπίτι πάντα εκεί, σπίτι του και δικό μου σπίτι τα καλοκαίρια μόνο.
Κάθε καλοκαίρι πηγαίναμε με τους δικούς μου και μας φιλοξενούσαν.Θυμάμαι τους μεγάλους να μιλάνε κι εγώ να τον ψάχνω.Κατέβηκα τη σκάλα και τον βρήκα να χαζεύει μπροστά του.Πλησίασα.Κάθισα δίπλα του και δεν ανταλλάξαμε κουβέντα, αλλά είμαι τόσο σίγουρη ότι μιλούσαμε...Γύρισε,με κοίταξε..Ακολούθησε μια βουβή συνομιλία μέσα από την οποία εξωμολογηθήκαμε ότι τόσα χρόνια και οι δυο ζούμε μόνο για τα καλοκαίρια μας.Εκείνη την ώρα αισθανόμουν τόσο δυνατά συναισθήματα, που ακόμα τα φέρνω στη μνήμη μου και με ταράζουν.Δεν άκουσα δευτερόλεπτο τον ήχο της φωνής του κι ήταν σαν να μου εξηγούσε τα πάντα με λεπτομέριες..Μετά θυμάμαι ότι με πήρε από το χέρι κι αρχίσαμε να πηγαίνουμε προς τη θάλασσα. Τα πόδια μας μας έβαλαν μέσα στα νερά.Μπροστά μας ο ορίζοντας, αριστερά μας ένα κομμάτι γης, μέσα στη θάλασσα, σαν επίγειος μικρός παράδεισος και δεξιά μας πλήθος από ξένους που χαίρονταν τις διακοπές τους.Κολυμπήσαμε πίσω από τον μικρό παράδεισο.Τώρα θυμάμαι μόνο τον ήχο από τα κύματα, ένα ρίγος στην ραχοκοκαλιά, το έντονο βλέμμα του που μου έσκιζε το παρελθόν, και ένα κλειστό στόμα.Τ αφήσαμε όλα πίσω.Δεν γύρισα να κοιτάξω τίποτα.Δεν μ ένοιαζε.Κανένα φιλί, κανένα άγγιγμα.Τίποτα.Κι όμως εγώ πιστεύω πως αν υπάρχει αγνός έρωτας, έτσι θά ναι.Και χάρηκα-ξύπνησα από χαρά και έμεινα ώρα με τα μάτια κλειστά μήπως παρατείνω τη χαρά μου- που τον γνώρισα.Από έναν γνωστό του ονείρου μου, χτες το βράδυ.

Κι αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι στο ξύπνιο μου ακροβατώ ανάμεσα στον ιδεαλισμό και στον ορθολογισμό.Το καλό είναι ότι μπορώ φανατικά να υποστηρίξω αυτό που λέω.Το κακό είναι ότι κάθε φορά εκείνο αλλάζει!

Η διήγησή μου μοιάζει τόσο απλή, την ξαναδιαβάζω και πάλι δεν βρίσκω διαφορές από το γράψιμο ενός δεκάχρονου.Μα μπορώ να τα γράψω όλα από την αρχή και να χρησιμοποιήσω ένα σωρό λόγια επίθετα και εκφράσεις που σου γαργαλάνε τη σκέψη, αλλά ειλικρινά θα λερώσω το όνειρο...Μπορεί να μην έχεις καταλάβει το παραμικρό από αυτά που είδα εγώ....Κράτα μόνο ένα ερώτημά μου: Πρέπει να ονειρεύομαι για να βρίσκω την αλήθεια?Κοίτα, επιστημονικά τα όνειρα είναι τα θέλω και τα είναι της καθημερινότητάς μας που παίρνουν μορφές περίεργες ώστε να μην μοιάζουν σε τίποτα γνωστά, τα ζεις όλα τόσα έντονα για δευτερόλεπτα και ξυπνάς ωραία το πρωί για να μοιραστείς μια άλλη αλήθεια με τους γύρω σου, ναι,αυτή που έχετε συμφωνήσει να μοιράζεστε.
Και που καταλήγω?Αν ξαφνικά τα όνειρα πραγματοποιούνταν, αν δηλαδή πέφταν οι μάσκες οι δικές μου, οι δικές σου, δύο πράγματα θα συνέβαιναν: ή θα ζούσαμε την απόλυτη ευτυχία, ή θα σπέρναμε τη δυστυχία.Σκέψου το.
Και τι θεωρώ εγώ αλήθεια, τι εσύ, άστο κ αυτό......Α.... γι αυτό συμφωνήσαμε όλοι σε κάτι κανόνες τρίτους, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις!Εκεί λες να βρίσκεται και η ηθική?Αστο κ αυτό..

Είχα δεν είχα....πάλι αδιέξοδο..Ένα όνειρο είπα να γράψω μην το ξεχάσω και βρέθηκα να παλεύω με μπερδεμένα νήματα.Και τι κατάλαβα?Μπήκα κι εγώ μέσα τους.Α, και μην με βγάλετε.Δεν πρέπει.