...κι αμέσως οι σκέψεις έγιναν εικόνες ασυντόνιστες, θολές,άκαιρες, άλλες με πνοή κι άλλες πεθαμένες από τύχη, κάποιες σταλμένες απ τον παράδεισο κι άλλες διωγμένες κι απ την ίδια την κόλαση.Βήματα αργά σε πέτρινους φαγωμένους δρόμους και βαθειές ανάσες από λεπτά αρώματα ενός παράτερου απογεύματος που έγινα απόψε μάρτυράς του.Με κατάπιε αυτή η μέρα ή με περίμενε;Πλάνα ταινίας χωρίς θέμα,με έναν ηθοποιό-θεατή κι έναν θεατή-ηθοποιό,έναν κόσμο κομπάρσο και μουσική παιγμένη από ψηλά.Σταγόνες,μοναχά σταγόνες απ το κάθε τι που είδα και με είδε,άγγιξα κι ανέστησα, μ άγγιξε κι απόρρησα,σταγόνες που γίναν τύψεις, ανάγκη,απόσταγμα ενός εφιάλτη που σέρνεται πάνω μου και ποτίζει το λαιμό μου για να μπει μέσα μου ξανά.Ρυτίδες σε γελαστά μάτια που ξάπλωσαν στο άκουσμα του αναπάντεχου(που τελικά άντεξε κι έτσι αντέχω).Ψήγματα χαράς που δώσαν τόπο σε εκπνοές γεμάτες.Σκιές δικιές μου,μάτια που καίγαν παρακάλια πάνω από ραμμένο στόμα.Δάχτυλα μουδιασμένα να παραμυθιάζονται πως παίζουν, για να χαίρεται η καρδιά τώρα που το μυαλό(κάνει πως)κοιμάται.Και κάτι μέρες ίδιες.Ίδιες, να μην περνάνε.Και κάτι νύχτες που γλυστρήσαν σαν την άμμο στην παλάμη σου,δανεικό μου καλοκαίρι..
Στιγμές που αν μπορούσα ν αρνηθώ ,θ αρνιόμουνα(;)
Τις αφήνω εδώ.
Πόσα πια να κουβαλήσω..
