Παράκρουση υπό του σκότους

Τα καλά μου έβαλα κι έκατσα να γράψω
ό,τι πετυχημένο θαρρώ πως τέτοια ώρα μου 'ρθει.
Τι για παρελθόν μίλησα τι για ερωτικές σειρήνες,
τι πήγα και σκέφτηκα για να χω κάτι να ασχολούμαι!
Γράφω ενα κατεβατό, προσπαθώ να κλάψω ο αναγνώστης,
επίκληση στις τύψεις έκανα κι αυτές του κάκου να κοιμούνται!
Είπα να βάψω μαύρο κατράμι το παρόν και πίσω να γυρίσω,
σε κάτι λέξεις να πιαστώ μήπως με συγκινήσω.
Να δείς ωραία που τα 'λεγα, να σβήνω και να γράφω,
να τσακώνομαι με μένα για το τι θα πρωτογράψω!
Το παρελθόν δεν μου 'κατσε, στο τώρα πήγα, αλλά κι αυτό
την ίδια τύχη το 'βρε και δώσ' του διαγραφή!
Ήθελα με το ζόρι το δάκρυ μου να στάξω,
απόψε μου 'ρθε έμπνευση, αλλά γι άλλους εγώ δεν γράφω.
Το χέρι μου με πήγαινε μα η καρδιά τσινούσε,
σβήνω και γράφω ώρα πια,χαΪρι εγώ δεν βρήκα.
Δυο ώρες τώρα προσπαθώ, συναισθηματισμούς να δείξω,
κάπου τα ξέχασα αυτά, απόψε δεν τα βρίσκω.
Και ξαναρχίζω για ύστατη φορά,το πρώην κατεβατό διαβάζω,
και κάπου στις τρεις το χάραμα ο στόχος επετεύχθη.
Με μιας τότε κατάλαβα τη σημασία απ' όλο αυτό
δεν έγινε τυχαία, είχε κι αυτό σκοπό.
Είδα του ρολογιού του δείκτες με του ματιού την άκρη
κι είπα ο οίστρος φέρνει γράψιμο κι η νύστα φέρνει δάκρυ.

Συνάντηση

"...Ώρες ώρες κάνεις κάτι συναντήσεις στη ζωή σου που δεν ξέρεις πραγματικά τι ήταν καλύτερο να ευχηθείς...να είχε συμβεί νωρίτερα ή ποτέ;Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να την δω ποτέ μου.Είχα ακούσει γι αυτήν , και να που ήρθαμε βλέμμα με βλέμμα.Ήταν τρομαγμένη κάπως, μιλούσε γρήγορα και η αλήθεια είναι ότι μου έλεγε πολλά πράγματα μαζί και δεν ήξερα πού να την πρωτοσταματήσω.Μου είπε πως πνίγονταν, πως ήθελε να βρει αφορμή να κλέψει όσα δεν την άφησα να πάρει και μου ζητούσε ευθύνες για λόγια που είχα πει, μα πιο πολύ μου θύμωσε για όσα δεν την άφηνα να πει.Της ζήτησα συγγνώμη αλλά τα δάκρυά της καίγανε τα δικά μου μάτια κι έτσι δεν της ξαναζήτησα.Μου είπε πως θέλει να πετάξει το χάρτη που είχα σχεδιάσει για εκείνη γιατί όλα τα μονοπάτια οδηγούν σε αυλές ξένων και της εξήγησα ότι δεν έχω άλλον κι εγώ.Μου είπε ευχαριστώ για τους ανθρώπους που τις είχα γνωρίσει και μου εξoμολογήθηκε πως κάθε ένας από αυτούς την μάθαινε και κάτι διαφορετικό.Αλλά δεν θα μου συγχωρήσει, μου είπε, το ότι την έμαθα να συγχωρεί τα πάντα.Μετά έκλαψε γιατί θυμήθηκε ότι έχει περάσει και όμορφες στιγμές και που και γι αυτές εγώ θα φταίω!Εκεί θυμάμαι να σκάει κι ένα χαμόγελο και χάρηκα κι εγώ.Τη ρώτησα αν θέλει να την βοηθήσω σε κάτι και μου είπε πως είναι αργά πια, ό,τι ήταν να γίνει πήρε τη μορφή του και δεν θα ήθελε να επέμβω.Ύστερα την ρώτησα πως ήταν και μου είπε<<τώρα καλά, τώρα που σε είδα και σου τα 'πα είμαι καλά.Ξαλάφρωσα.Εσύ συνέχισε από εκεί που με βρήκες, κράτα την κάθε λέξη μου και μην βαδίσεις ποτέ στα μονοπάτια που έδειξες σε μένα,εσύ προχώρα και όταν κοιτάξεις πίσω σου θα δεις το μονοπάτι σου να σε ακολουθεί.Κάποια στιγμή θα βρεις τη θάλασσά σου.Κολύμπα και μη σε νοιάζει.Ήδη έχεις σωθεί. >>.Έτσι μου είπε,με κοίταξε έντονα κι εξαφανίστηκε κι εγώ ορκίστηκα να μην ξανακοιτάξω σε καθρέφτη."